The Dry Salvages

«The river is within us, the sea is all about us;

The sea is the land’s edge also, the granite

Into witch it reaches, the beaches where it tosses

Its hints of earlier and other creation:

The starfish, the horseshoe gramb, the whale’s backbone;

The pools where it offers to our curiosity

The more delicate algae and the sea anemone.

It tosses up our losses, the torne seine,

The shatteredlobsterpot, the broken oar

And the gear of foreign dead men. The sea has many voices,

Many gods and many voices.

The salt is on the briar rose,

The fog is in the fir trees.

The sea howl «

T. S. Eliot.

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Το ποτάμι είναι μέσα μας, η θάλασσα ,

όλα εκείνα που μπορούν να ειπωθούν για μας.

Η θάλασσα είναι το τέλος της γης,

ο γρανίτης που μέσα του αγγίζει την άκρη της,

οι ακτές που τινάζεται,

αυτή είναι η νύξη της πρώιμης και της υπόλοιπης δημιουργίας.

Το αστρόψαρο, το πέταλο του δύστροπου αλόγου,

η σπονδυλική στήλη της φάλαινας,

οι μικρές λίμνες όταν προσφέρονται στη δικιά μας περιέργεια,

τα πιό λεπτόσχημα φύκια και η ανεμώνη της θάλασσας.

Εκτοξεύει το μεγάλο δακρυσμένο δίχτυ,

το θρυμματισμένο αγγείο του αστακού, το σπασμένο κουπί

και τις αποσκευές των πεθαμένων ξένων.

Η θάλασσα έχει πολλές φωνές,

πολλούς θεούς και πολλές φωνές.

Το αλάτι είναι πάνω στο τριαντάφυλλο του πρίνου.

Η ομίχλη μέσα στα έλατα.

Η θάλασσα ουρλιάζει.

(απόπειρα – Ιανουάριος 2007)